Odcinek 35 - "Wiedziałam, że tak zareaguje. Martwił się o mnie."

Przyjaciele,
przepraszam...
Za to, że nie potrafię doceniać tego, że przy mnie jesteście,
Że was wkurzam, że za dużo gadam, że nie potrafię nie śmiać się, nawet gdy rozmawiamy na poważnie...
Że nie zawsze potrafię was wysłuchać
Że nie znam umiaru
Że nie rozumiem wielu rzeczy i zadaję idiotyczne pytania...
Ale taka jestem.. I cieszę się, że mnie akceptujecie.
Dla was ten odcinek...
Mad, Paćka, Natsu...
Jeszcze raz... przepraszam... 

I jeszcze...
Dziękuję Wam, Czytelnikom, za to, ze jesteście :*
Dla was:
 

Odcinek 35

Musiałam być okropnie blada.

Czułam, jak moje ręce zamieniają się w lód. Nie czułam palców. A cała krew mojego ciała zbiegła się do serca, które waliło jak oszalałe.

Tom spojrzał na mnie z niepokojem.

-Ola, co się dzieje? Kto to dzwoni? - spytał przestraszony

W odpowiedzi pokazałam mu tylko wyświetlacz i wreszcie nacisnęłam zieloną słuchawkę.

-Tak, słucham? - powiedziałam ze ściśniętym gardłem

-Pani Aleksandra Nowak?
-Tak, kto mówi?

-Inspektor Karl Franz z miejscowego oddziału policji. Chciałbym panią poinformować, że Klaus Gleisig (btw nie jestem pewna czy pisałam wcześniej jego nazwisko, poprawcie mnie jak coś) został zatrzymany i tymczasowo przebywa w areszcie w Berlinie, jednak po rozprawie zostanie przewieziony do Więzienia Landsberg na południowym zachodzie Bawarii. Oczywiście po wyroku skazującym, a takowy na pewno zostanie w tej sprawie wydany.

-Kiedy ma się odbyć ta rozprawa?

-Na początku lutego, ale proszę się o nic nie martwić, wszystkim się zajmiemy, pani niech wraca do zdrowia.
-Dziękuję panu bardzo – powiedziałam z wdzięcznością

-Aha.. i jeszcze jedna sprawa... - powiedział inspektor z wahaniem – Jeśli jest pani gotowa na współpracę z nami, nasz wydział ma do pani prośbę.

-Jaką?

-Do materiału dowodowego dobrze będzie włączyć nagranie słów Gleisiga, na którym potwierdziłby zarzucany mu czyn. Przed nami zaprzecza wszystkiemu i usiłuje wpłacić przez jakąś wspólniczkę kaucję. Potrzebujemy tego nagrania, a tylko dzięki pani możemy je zdobyć.

Milczałam. Bałam się zobaczyć Klausa. Ale jeśli miał być znów wolny... wolałam przeżyć tę mękę.

-Kiedy mogłabym przyjechać? - spytałam szybko

-A kiedy pani może?
-Choćby zaraz – powiedziałam ponuro, ale nie bez pewnego strachu

-Czuje się pani na siłach?- spytał z troską policjant

-Tak. Jeśli to pomoże wsadzić go za kratki – oczywiście.

-Dobrze, będziemy na panią czekać wieczorem.

-Będę około godziny 17-18. Do zobaczenia, inspektorze.

-Do zobaczenia, pani Nowak.

Rozłączyłam się.

Tom cały czas patrzył na mnie wyczekująco. Co miałam mu powiedzieć?

Okropnie się bałam- to fakt.

Ale czułam, że muszę to zrobić.

-I co chciała od ciebie policja? - spytał w końcu Tom

-Złapali Klausa... - powiedziałam słabo

-To wspaniale – uśmiechnął się Tom

-Siedzi w areszcie... Będzie rozprawa w lutym.. ale do materiału dowodowego brakuje im zeznań Klausa. Ciągle wszystkiemu zaprzecza, a jego wspólniczka chce wpłacić kaucję...

-To już... niedobrze – mruknął ze złością Tom

-Wiem, a policja potrzebuje mojej pomocy. Myślą, że w mojej obecności puści farbę...

-Co?? Ola, oszalałaś? - zdenerwował się. Wiedziałam, że tak zareaguje. Martwił się o mnie. Spuściłam głowę. - Nie możesz! - krzyknął Tom i podniósł mój podbródek do góry.

Przez to wszystko zdążyłam zapomnieć o wydarzeniach zeszłego wieczoru. Teraz, gdy patrzyłam mu w oczy, widziałam te cienie pod nimi, opuchnięte powieki.

-Tom... nie możesz mi tego zabronić, bo... wiesz, że muszę to zrobić. - powiedziałam stanowczo – Myślisz, że się nie boję? To mnie zgwałcił tamtego dnia – zadrżał mi głos – Ale jeśli mają go w końcu zamknąć i nie będę się codziennie bała, że przyjdzie po mnie... to warto.

Tom milczał. Nieśmiało podniosłam oczy i zobaczyłam, że wpatruje się we mnie ze smutkiem i skruchą. Gdy nasze oczy się spotkały, chwycił moje ręce i przycisnął do swojej piersi.

-Ola, przepraszam cię... - szepnął – Po prostu... boję się puścić cię na spotkanie z nim.

-Wiem, że się o mnie martwisz, ale nie wydaje mi się, żeby wpuścili mnie tam całkiem bezbronną...

Chłopak zamyślił się na chwilę.

-Okej, a możemy iść na kompromis?

-To zależy...

-Nasza czwórka pojedzie tam z tobą, a nasza dwójka, ty i ja, spotka się z tym... człowiekiem. - w ostatniej chwili powstrzymał przekleństwo cisnące mu się na usta.

-Jeśli inspektor się zgodzi... Bardzo bym chciała, żebyś był ze mną... - przytuliłam się do niego mocno. Objął mnie ramionami i trzymał w nich, jakby chciał powstrzymać całe zło tego świata przed skrzywdzeniem mnie. Tak się czułam w jego uścisku – bezpieczna...

Nagle usłyszeliśmy pukanie do drzwi.
-Proszę – powiedział Tom, a po chwili w jednym pokoju zgromadzili się wszyscy lokatorzy domu.

-Co się dzieje? Słyszeliśmy jak krzyczysz – powiedział Bill

-Sam się wkurzysz jak usłyszysz... - mruknął Tom i wszystko im opowiedział.

Reakcje – identyczne jak u mojego chłopaka. Dopiero gdy wyjaśniłam im nasz kompromis, odetchnęli ze spokojem.

-Wypiera się wszystkiego? - szokował się Gustav – Naprawdę?

-No najwyraźniej tak...

-Myśli, że mu ktokolwiek wierzy?

-Wiesz, zawsze to moje słowo przeciwko jego słowu. - mruknęłam

-Potrzeba dowodu, faktycznie tylko z jego zeznaniami rozprawa pójdzie raz-dwa i po sprawie.

Spojrzeliśmy na Schafera ze zdziwieniem.

-Gustav, od kiedy to znasz się na prawie? - spytał Tom

-Jakbyś miał tyle wypadków samochodowych, też byś się znał – mrugnął z uśmiechem chłopak, a my roześmialiśmy się.

Kiedy byliśmy wszyscy razem, wszystko było... super. Brakowało tylko Madison. Widziałam w oczach Billa, że za nią tęskni...

-Chłopaki, możemy porozmawiać poważnie? Tak wszyscy razem, powiedzieć o wszystkim co nas boli i co nam przeszkadza? - spytałam cicho

Tom spojrzał na mnie zmartwiony i kiwnął głową, a za nim reszta.

-Bill, tęsknisz za Magdą, prawda? - spytałam Czarnego, a on zarumienił się i lekko kiwnął głową.

-A ja muszę wam coś powiedzieć... - Georg wstał i odchrząknął – Zamierzam poprosić taką jedną dziewczynę o chodzenie.

-Co? - zdziwił się Gustav

-Ma na imię Agatha, spotykam się z nią od paru dni... Czuję coś do niej, ona chyba do mnie też...

-Geo, ale jedna rzecz – przerwałam mu – Nie prosisz jej o chodzenie, tylko o to, żeby została twoją dziewczyną. Chodzić to możesz do sklepu.

-Faktycznie, jest jakaś różnica... - zamyślił się i usiadł z powrotem

-Co do Madison... - odważył się Bill – To masz rację, Ola, potwornie za nią tęsknię, ale ona za mną chyba nie... Nie zadzwoniła ani razu, ani nic... Nie wiem czy ma sens to moje uczucie...

-Bill! - krzyknęłam aż biedny chłopak podskoczył – Przecież nie odbierasz od niej telefonu!

-Ja?? - zdziwił się Czarny – Jak to?
-Rozmawiałam z nią! Mówiła, że dzwoniła do ciebie, ale odrzucałeś, więc przestała!

-Jak to? Przecież czekam na jej telefon!
-To geniuszu sam do niej zadzwoń!

Pozostała trójka tylko nam się przypatrywała.

-A żebyś wiedziała, że zadzwonię! - wstał, sięgnął po telefon i wybrał numer Magdy. Stał z czerwoną twarzą, aż nagle rozjaśnił ją uśmiech, gdy powiedział: - Magda?

Szybkim krokiem wyszedł z pokoju i zaczął nawijać o czymś z moją przyjaciółką.

Spojrzałam na Toma i oboje wybuchnęliśmy śmiechem.

-Pięknie się z nim kłóciłaś, naprawdę, bezcenny widok... - mruknął ocierając łzy z oczu. W tej samej chwili do pokoju wrócił Czarny.

-Ola, przepraszam, to ja się pomyliłem... Faktycznie odrzucałem jej telefony, nie wiem jak, ale tak wyszło, przepraszam cię raz jeszcze...

-Spokojnie, Bill, wszystko jest OK. - uśmiechnęłam się do niego

-A wiecie co ja wam powiem? - powiedział cicho Tom

-A to będzie jedna z twoich mądrości czy coś ważnego? - zaśmiał się Georg, a z nim Gustav i Bill. Ja pozostałam poważna.

Widziałam, że Tom chce powiedzieć coś ważnego, przełomowego.

-Wymyśliłem jak się... wyleczyć. - powiedział z trudem

Patrzyliśmy wyczekująco, a ja, wiedząc jak wielką trudność sprawia mu przyznanie się do błędu przed przyjaciółmi, chwyciłam go mocno za rękę i przysunęłam się bliżej.

To, że dla mnie, DLA MNIE chciał wyjść z uzależnienia, że DLA MNIE chciał wyzdrowieć, DLA MNIE męczyć się... To ujęło mnie za serce i wybaczyłam mu całkowicie wszystko, co poprzedniego dnia wyprawiał...

-Odstawię alkohol. Nie do końca, bo nie dam rady. – pochylił głowę i mówił pod nosem, ale tak, żebyśmy dalej go słyszeli – Ale postaram się najbardziej jak dam radę. Powyżej dwóch butelek piwa nie wyjdę. I – tu spojrzał na mnie – proszę was wszystkich, żebyście mi pomogli... żebym wytrwał w tym... Nie chcę skończyć sam, w rowie, zachlany na amen... Bez przyjaciół... Bez ukochanej dziewczyny...

W tym momencie przerwałam mu, kładąc palec na jego ustach.

-Tom – szepnęłam – nigdy nie będziesz sam. Jesteśmy z tobą na zawsze, na dobre i na złe*... Nie zostawimy cię, rozumiesz? Prawda, chłopaki? - poszukałam poparcia w osobach siedzących za mną i usłyszałam zbiorowe „No jasne!”.

Spojrzałam Tomowi w oczy. Wpatrywał się we mnie swoimi brązowymi patrzałkami z miłością, wdzięcznością i szczęściem. Usłyszałam, jak chłopaki podnoszą się i „po kryjomu” wychodzą. Chłopak złapał moją twarz w dłonie i westchnął.

-Oj, Ola... mam takie szczęście, że cię mam...**

Zarzuciłam mu dłonie na kark i przysunęłam się bliżej.

-Tom... zawsze będę przy tobie. Związek opiera się na zaufaniu i wsparciu. Od ciebie otrzymuję tyle wsparcia, że nie mogłabym sobie wymarzyć więcej... Czy ja cię nie wspieram?

-Coś ty! Jesteś najbardziej wspierającą mnie, obok Billa, osóbką pod Słońcem...

-Bardzo poprawna niemczyzna... - zaśmiałam się

-Wiem, ale kocham, kiedy mnie poprawiasz – szepnął i pocałował mnie delikatnie.

To był pocałunek pełen miłości, szczęścia, że mamy siebie i wolności.

Chwilowo oboje zapomnieliśmy o tym co już się wydarzyło oraz o tym, co miało się tamtego dnia dopiero rozegrać...

____________________________________________

 

* wam też zabrzmiała w uszach muzyczka z "Na dobre i na złe"? :) 

** hahah, jak tak teraz czytam, to brzmi to ekstra ^^ Ale nie zmieniam, bo tak ma być.

No to widzicie, teraz już was trochę uspokoiłam, ale i tak trzymam w napięciu wasze nerwy xD

No, to jak może zauważyliście, pojawił się przy "Odcinek 35" cytat z poniższego odcinka. Tak będę od teraz (znowu) robić. Czemu? Bo mi się to podoba :)

Dzisiaj się nie rozpisuję, bo nie jest to wszystko za ciekawe.

AUTOSUGESTIA NA TEN TYDZIEŃ:

JESTEM SZCZĘŚLIWA. JESTEM ROZWAŻNA, ODPOWIEDZIALNA, INTELIGENTNA, ŁADNA, OPANOWANA.

No, nakłamałam się już, ale może z biegiem czasu stanie się to prawdą - autosugestia xD

Techniki psychologiczne się przede mną nie ukryją :)

No to jeszcze wam na koniec powiem:

Wiedzieliście, że jest taka choroba, że człowiek musi co chwilę przystawać, kiedy idzie, bo boli go noga? Nazywa się ona chromanie przestankowe i jest spowodowana zmianą w jakimś nerwie albo uciskiem nerwu, nie pamiętam dokładnie, ale najlepsza jest potoczna nazwa:

Choroba okien wystawowych.

Skąd się wzięła? 

Bo chorzy na nią, żeby nie pokazywać choroby (bardzo poprawnie to brzmi), kiedy stawali, udawali, że oglądają wystawy w sklepach. Pewnie dalej tak robią xD

 Z serii ciekawostki medyczne, kurcze, co się ze mną dzieje?

I wyszło na to, że i tak się rozpisałam, no ale przynajmniej nie o mnie :)

Cóż, pozdrawiam wszystkich, miłego tygodnia :*

Siemson <3