Odcinek 16 (29.05.13)

Dla Madison i Natsu

za inspirację...

Odcinek 16

Kiedy się obudziłam, Toma już nie było. Przeciągnęłam się i zamrugałam. Kiedy moje spojrzenie padło na budzik, zszokował mnie widok godziny, było już po pierwszej!

Nagle wyczułam pod dłonią jakąś kartkę. Otworzyłam liścik i przeczytałam, co następuje:

Kochana, 

Nie waż mi się nawet podnosić z tego łóżka! Jak wstaniesz, spójrz na biurko, mam tam dla Ciebie małą niespodziankę.

Wrócę koło 3.

Kocham Cię

Tom 

PS Na zimno też będą dobre, nie martw się.

Podniosłam oczy na wspomniane biurko i moim oczom ukazał talerz z naleśnikami polanymi sosem klonowym. Tom musiał wstać Bóg wie jak wcześnie żeby je usmażyć, zwłaszcza że o ósmej musiał być na uczelni. Uśmiechnęłam się pod nosem i mimo zastrzeżeń Toma wstałam i sięgnęłam po talerz. Usiadłam wygodnie na łóżku i spróbowałam pierwszy kęs. Uch!
Tom chyba zapomniał że naleśniki ściąga się po paru a nie parunastu minutach z patelni! 

Nie będę wredna, zjem żeby mu przykro nie było...  

Z lekkim wysiłkiem zjadłam wszystko, syrop klonowy zabijał nieco smak spalenizny. Gdyby nie to, że były zbyt mocno przysmażone, nie byłyby takie złe...

Po śniadaniu położyłam się na łóżku i skorzystałam ze słuchawek Toma. Miał mnóstwo płyt, było w czym wybierać. Trochę Samy'ego Deluxe, trochę Neny, trochę Aerosmith...

Jakoś po drugiej rozległo się pukanie do drzwi. 

   -Proszę! - zawołałam

W drzwiach pojawił się Bill ze swoją rozczochraną czarną fryzurką. Przysiadł sobie na skraju łóżka i rozpoczął rozmowę:

  - Ola, jak się czujesz?

  -Całkiem dobrze, a co?

  -Możemy dokończyć tamtą rozmowę?

  -Jasne, a na czym stanęło?

  -Zacznijmy od tego, że Tom na serio się zmienił! Ty tego nie widzisz, bo nie znałaś go wcześniej, ale ja wyczuwam jego emocje, jesteśmy bliźniakami, to ta więź...  I czuję, że to dla niego coś innego niż wcześniej!

  -Bill... Ja.. - próbowałam się wysłowić - Wiesz, że dla mnie to też coś poważnego, ale biorąc pod uwagę jego wcześniejsze związki...

  - Ola, ja wiem, ze trudno ci w to uwierzyć, ale naprawdę, on cię kocha!

  -Ok, jesteś jego bliźniakiem, ale.. skąd wiesz, że to mu nie przejdzie po paru dniach, może tygodniach?

  -Bo widzę jak się zachowuje! 

  -Ale przecież ja nawet nie mam czym go przy sobie zatrzymać! Popatrz na mnie! 

  -No patrzę i co?

  - No to, ze nie jestem nawet atrakcyjna, Tom niedługo się mną znudzi i znajdzie sobie inną....

  -Ola! Nie waż się tak mówić! Przecież widzisz co sie z nim dzieje! On cię kocha, zrozum to dziewczyno! - krzyknął do mnie Bill

   - Bill, nie musisz krzyczeć. - odpowiedziałam mu spokojnie - Zakończmy tą rozmowę, dobrze?

  -A może jeszcze trochę? - dobiegł mnie spod drzwi głos Toma.

Odwróciłam się gwałtownie i zobaczyłam jak Tom opiera się o drzwi wpatrując się w nas. Oj Tom, Tom, za to podsłuchiwanie trafisz do piekła...

   -Dobra, bracie, ty już  na nic się tu nie zdasz. - poklepał Billa po plecach i prawie wypchnął z pokoju.

Usiadł koło mnie i przygarnął do siebie.

   - Jak sie spało? Jak śniadanie? - zasypał mnie pytaniami

  - Spało się genialnie, a śniadanie było pyszne... - oj, Ola, za kłamstwa trafisz do piekła przed Tomem... 

  -To może jutro też ci zrobię? - spytał uszczęśliwiony Tom

  -Możesz zrobić... Byłoby miło...

  -Ola... Słyszałem twoją rozmowę z Billem... W kawałku, ale zawsze...

  -I co? 

  -Czemu uważasz, że cię nie kocham? 

  - No bo... Tom, popatrz na mnie. Czym ja cię przy sobie utrzymam?

  -To że jesteś, to mnie przy tobie utrzyma na zawsze... - powiedział poważnie

  -Ok, ale jak ci się znudzę? Przecież tyle dziewczyn na świecie, tyle ładniejszych ode mnie...

  -Dla mnie ty jesteś najpiękniejsza, słonko. Kocham cię, wiesz? - spytał Tom trzymając mnie pod brodę

  -Ja też cię kocham. 

Przypieczętowaliśmy nasze wyznania pocałunkiem. Wiecie jak przyjemnie czuć kolczyk w wardze przy pocałunkach?

   -Dobra, mała. - powiedział Tom pewien czas później - Chodź, zjemy kolację i idziemy spać chyba, co?

  -Już?

  -No dobra, jeszcze nie. - stwierdził z uśmiechem mój chłopak, po czym znów mnie pocałował

Takich było naszych kilka kolejnych dni. Po prostu cieszyliśmy się, ze mamy siebie.

W piątek poszłam na zajęcia, a we wtorek zdjęto mi szwy.

Znów myślałam, ze skoro osiągnęłam stan takiego szczęścia, niedługo coś je naruszy.

I, niestety, nie myliłam się....

Ludzie, posłuchajcie, ja naprawdę nie mogę dodawać już więcej. Mam szkołę, niedługo koniec roku, muszę zbierać oceny na świadectwo, tak? 

Wybaczcie mi, naprawdę chciałabym pisać więcej.

Poza tym, porównajcie sobie choćby ten odcinek a np. pierwszy czy drugi. Różnica jest bardzo duża.

Pozdrawiam was i powiadamiam że następna notka pojawi się gdzieś za tydzień, mam nadzieję...

Kochająca Toma ;*