Odcinek 17 (12.06.13)

Dla tych, którzy dodaj…ą mi sił‚ 

swoimi komentarzami. 

Dla Patrycji, Gabrysi i Wiktorii

za to, że są

Dziękuję wam za wszystko!

Odcinek 17

Datę™ 3.11. zapamię™tam do koń„ca życia. 

Najgorszy dzień„ w moim życiu zaczął się zwyczajnie...

Rankiem, w niedzielę™ trzeciego listopada obudził‚am się™ wcześnie, a pierwszym, co zobaczyłam był‚a twarz Toma. Spał‚ sł‚odko, lekko rozchylają…c usta. Uś›miechnęł‚am się™ na ten widok. 

Delikatnie, aby go nie obudzić‡, odwinęł‚am z siebie jego ramiona i udał‚am się do ł‚azienki.  Kiedy po 10 minutach stamtą…d wyszł‚am, Tom już nie spał‚. Patrzył na mnie z uś›miechem. Podeszł‚am do niego i cmoknęł‚am go w usta. Oblizał‚ je ze smakiem.

-Maliny? - spytał‚

-Aha - mrugnęł‚am do niego. Bezbłę™dnie rozpoznawał‚ smaki moich bł‚yszczyków. - Chodż na ś›niadanie - pocią…gnęłam go za sobą… na dół‚.

-Kto dzisiaj robi ś›niadanie? - spytał‚ Tom w kuchni

- Chyba ja. Siadaj, za chwilę będzie. - stanęł‚am przy kuchence i zastanowił‚am się. Hmmm... Dawno nie był‚o omletów. Tak, omlety bę™dą idealne.

Dziesięć minut później pał‚aszowaliś›my z Tomem moje omlety, do których ze względu na Toma dodał‚am truskawki. Zwabieni zapachem w kuchni pojawili się Bill i Gustav.  

Nie jestem wredną… kobietą…, wię™c im też usmażył‚am, za co zostałam obdarzona dwoma buziakami w policzek, i po kwadransie zniknę™liś›my z Tomem w naszym pokoju. 

Pokazał‚ mi nuty do nowej piosenki, którą niedawno napisał Bill. Poprosił‚am, aby zagrał‚ mi ją…. Tom chwyci‚ł gitarę w dł‚onie i po chwili popłynęł‚a ku mnie niesamowita melodia, jak każda stworzona przez Toma. 

Była melancholijna i smutna.* Wciąż brzmiała mi w uszach, nawet kiedy Tom odł‚ożył już gitarę i przytulił mnie do siebie. Ta piosenka coś› we mnie poruszyła. Poczuł‚am, że w ramionach Toma jest mi ciasno i duszę™ się™, musiał‚am się przewietrzyć‡. Wyrwał‚am mu się™, rzucił‚am krótkie "Muszę™ wyjść‡, wrócę™ za godzinę™!", złapałam kurtkę™ i wybiegł‚am z domu.

Ruszyłam szybkim krokiem w stronę™ pobliskiego lasu. Idą…c ścieżką wś›ród drzew, pewne myś›li nie dawał‚y mi spokoju.

Tom mnie kocha... A ja boję™ się™ zaangażować‡. Ranię go tym. Przecież widać‡, że mnie nie zostawi, wiem to, ale dlaczego dalej się™ boję? Co jest grane??

Myś›lałam sobie dotykają…c dł‚onią… pni drzew poroś›nię™tych mchem. Wę™drowałam tak dobrą… godzinę™, zanim spojrzał‚am na zegarek. 

Czas wracać‡... pomyś›lał‚am i zawrócił‚am w stronę™ drogi, z postanowieniem że jak tylko wrócę™ do domu, powiem Tomowi że go kocham. Gdy stanęł‚am przy asfalcie i już miałam zamiar iść‡ w stronę™ domu, ktoś› złapał‚ mnie od tył‚u za ramiona, a jedną… ręką… zasłonił usta. Krzyknęł‚am, ale sama nie usł‚yszał‚am swojego gł‚osu. Poczuł‚am, ze tajemniczy KTOŚš ciągnie mnie w stronę™ lasu.

Przeraził‚am się™. Zaczęł‚am wierzgać‡ nogami i gryźć‡ napastnika, ale przestał‚am, gdy ten wmierzył‚ mi mocny policzek. 

W bezradności zagryzłam wargę. Nie chciałam płakać, nie chciałam sprawiać mu tej satysfakcji. W końcu napastnik zatrzymał się, obrócił mnie i ujrzałam przed sobą starą opuszczoną chatę w ruinie, pośrodku lasu. Spojrzałam na porywacza. Stał przodem do mnie, miał na sobie kominiarkę, którą po chwili ściągnął. Zamarłam w przerażeniu.

Przede mną stał Klaus.

-Mówiłem, że i tak będziesz moja. - powiedział z okropnym uśmiechem

-POMOCY!! - krzyknęłam i chciałam uciec, ale Klaus złapał mnie szybko w pasie i przytrzymał.

-Tutaj nikt cię nie usłyszy... -zarechotał

Kopnęłam go w nogę, a on na to znów uderzył mnie w policzek. Siła uderzenia poniosła mnie na ziemię. Poczułam, ze po policzku cieknie mi krew. 

-Jeszcze jeden taki numer i więcej się nie podniesiesz... - syknął mi do ucha Klaus, po czym złapał mnie za nadgarstki i zaciągnął do ruiny. 

Na środku rozwalonej chaty stało wielkie, zakurzone, zardzewiałe łóżko. Klaus dosłownie rzucił mnie na nie i przykuł moje ręce kajdankami do ramy.

Dalej było tylko gorzej.

Cały czas płakałam, przerażona i obrzydzona.  Krzyczałam, ale nikt mi nie pomógł. Nikt nie przyszedł, nikt nie usłyszał... 

Czułam się jakbym umierała za życia. Tego uczucia nie da się opisać, miałam ochotę tłuc głową o podłogę byle tylko nic już nie czuć.

Gdy Klaus ze mną skończył, zmierzchało już. Ubrał mnie byle jak i zawlókł za kostki na skraj drogi. Moja twarz była cała pokaleczona, podobnie ręce i wszystkie odkryte części mojego ciała. Nie dbał o to, żeby być delikatnym, a ja nawet nie czułam bólu. Byłam jak odrętwiała, ciągle chodziły mi po głowie obrazy z dzisiejszego porwania.

Zatrzymał się na skraju drogi. 

-Miłego zdychania - rzucił tylko i odszedł w dal, zostawił mnie zakrwawioną na poboczu.

Wszystko mnie bolało. Wszystko. Nadgarstki miałam opuchnięte od wyrywania się, a twarz i ramiona pokaleczone od trawy i ściółki. To jednak nie było najgorsze.

Najgorsze było to, ze czułam się brudna. Zbrukana. Wiedziałam, że nawet jeśli nie umrę zanim ktoś mnie znajdzie, nie będę więcej tą samą Olą co kiedyś. 

Zwinęłam się w kłębek na tyle na ile mogłam, bo ledwo się ruszałam, po tym co mi zrobił, i rozszlochałam się. 

Po chwili jednak odezwała się we mnie jakaś podświadoma chęć przeżycia i zaczęłam szukać po kieszeniach telefonu. 

Błagam, błagam, niech tu będzie, błagam!

Po chwili w zapiętej na zamek kieszeni bluzy wyczułam prostokątny kształt i wyjęłam obity telefon. Włączyłam go.

Miałam dwadzieścia nieodebranych połączeń od Toma, dziesięć od Billa i po 5 od panów G. Do tego jakieś dwadzieścia SMS-ów.

Wybrałam numer mojego chłopaka. Odebrał po pierwszym sygnale.

-Ola? Gdzie byłaś? Co się stało? - usłyszałam zmartwiony głos Toma w słuchawce. Poczułam że go potrzebuję. Jak nigdy.

-Tom, przyjedź po mnie - wychrypiałam zapłakana

-Gdzie jesteś? - spytał przestraszony Tom

-Na drodze. W lesie. - rozkleiłam się w słuchawkę.

-Już jadę- powiedział i rozłączył się.

Nie mogłam się ruszyć. Chciałam tylko, żeby przyszedł Tom i żeby przestało tak strasznie boleć...

Leżałam na tej ziemi i płakałam, gdy po paru minutach a może godzinach, sama nie wiem, nadjechał jakiś samochód. Modliłam się, żeby nie był to Klaus, żeby nie wrócił ze mną skończyć, gdy dostrzegłam markę. 

Lamborghini.

Auto zatrzymało się przy mnie i wysiadł, a wręcz wyskoczył z niego Tom. Podbiegł do mnie szybko i ukląkł obok mnie na asfalcie. Podniósł moją głowę i położył ją  na swoich kolanach. Pogładził mnie po włosach i mojej pokaleczonej twarzy.

-Ola, kto ci to zrobił? - spytał okrywając mnie swoją kurtką

-On - płakałam, dalej płakałam

-Kto? - nie rozumiał Tom

-K-k-k-kla-aus-s-s - wyjąkałam i zobaczyłam jak twarz Toma staje się momentalnie czerwona i wściekła.

-Jak go dopadnę, to zabiję. - wydyszał wściekły, po czym spojrzał na mnie i uspokoił się. - Co ci zrobił?

Zapłakałam bardziej, a on podciągnął mnie delikatnie do góry i objął ramionami tak, że jego głowa spoczywała na moim obojczyku.  

-Co on ci zrobił, mała? - wyszeptał mi do ucha kojąco

-On.. on mnie...- wykrztusiłam

-Zgwałcił cię? - przestraszył się

Pokiwałam głową, a on popatrzył w moją twarz zalaną łzami. 

-Zadzwonić po karetkę, czy zawieźć cię do szpitala? - zapytał naprawdę zmartwiony i przerażony

-Do domu. Chcę do domu. - powiedziałam

-Do domu? - zdziwił się - Na pewno? 

-Do domu.

Dalsza część pojawi się za tydzień mam nadzieję, a na pewno za dwa tygodnie :)

Ok, a odpowiadając niektórym z was: szczerze? Szkoła szkołą, nauki ogrom, ale mnóstwo problemów osobistych się pojawiło. 

Czekam już tylko na wakacje, nic więcej mi nie potrzeba :)

Pozdrawiam

Wasza

Kochająca Toma ;*

 PS Zapraszam na bloga: http://opowiadanieotomieith.bloog.pl/ znów pojawiają się NN!!

* Tokio Hotel- In die Nacht