Odcinek 26 (25.09.13)

Dla Toma

Bo jest idiotą,

Jest "sexy hexy"

Jest kochany

Jest słodki

Jest najprzystojniejszym facetem na ziemi (tylko niech zgoli brodę!)

Jest najlepszym gitarzystą

Jego widok zawsze poprawia mi humor

No i w przyszłości zostanie moim mężem, tylko o tym nie wie :D

(just joking of course, man)

Odcinek 26

-Co jest, Tomi? - spytałam, gdy mój kochany Gitarzysta odłożył z dziwną miną swój telefon po sprawdzeniu wiadomości SMS. 

-Muszę jechać coś załatwić - powiedział tajemniczo, pocałował mnie na pożegnanie i zostawił sam na sam z połową filmu "Pan i pani Smith".

Wzruszyłam tylko ramionami. Zastanawiało mnie czemu wyszedł tak szybko i był jakby.. zadowolony? Nie rozumiem...

Nie mogę go przecież na każdym kroku kontrolować, prawda?

Poszłam po Billa i razem usiedliśmy przed telewizorem z nową miską popcornu, popijając sok limonkowy *.

Gustav i Georg zabrali Magdę na ryby na parę dni, więc w Berlinie zostałam tylko ja i Kaulitzowie. 

W całym domu panowała nadzwyczajna cisza, jak chyba jeszcze nigdy.

Gdy film dobiegał już końca, usłyszeliśmy jak trzaskają drzwi frontowe. 

Zbiegłam szybko na dół, zaczynałam się już o niego martwić.

No i jak zwykle miałam słuszność.

Gdy tylko moja stopa stanęła na ostatnim schodku, stanęłam jak wryta. Miałam przed oczami widok, jakiego miałam nadzieję nigdy nie ujrzeć.

Pobitego Toma.

Miał śliwę pod okiem, zakrwawiony łuk brwiowy i wargę oraz rozcięty policzek. Nie mógł stanąć swobodnie na prawej nodze i ledwo ruszał prawą dłonią, która była cała opuchnięta.

-Tom!!! - krzyknęłam i rzuciłam się do niego. Złapałam jego twarz w dłonie i przejechałam palcami po jego skroni.

-To... nic... - jęknął mój chłopak

-Tom, nawet nie waż się tak mówić, bo ci kopa zasadzę! - krzyknęłam na niego - Ktoś cię pobił? - spytałam zmartwiona

-Nie... to ja... kogoś pobiłem... - mówił głosem przerywanym z bólu

-Chodź - powiedziałam, po czym złapałam go za rękę i zarzuciłam ją sobie na ramię. 

Oszołomiony Bill podszedł do Toma z drugiej strony i razem pomogliśmy mu wejść na górę. Pociągnęłam Toma do łazienki i posadziłam niemalże siłą na klapie toalety.

-Wyskakuj z ciuchów- nakazałam i zdjęłam mu czapkę, potem opaskę i bluzkę, i pomogłam mu ze spodniami.

-Rozbierasz mnie? Niegrzeczna Ola... - zażartował Kaulitz i skrzywił się, a ja patrzyłam na jego poobijane ciało.

Na piersi miał siniaka, który wyglądał groźnie, ale to chyba nic poważnego, jak zwykle. Na brzuchu z kolei szramę, z której spływała krew.

Chwyciłam ręcznik leżący na wannie i owinęłam nim nogę Toma, na której miał rozcięcie, wokół którego rozszerzał się fioletowy siniak.

Obróciłam się do Billa, który stał zszokowany w drzwiach.

-Bill, przynieś mi trochę lodu z zamrażarki, dobrze? - młodszy bliźniak pokiwał głową i jak automat ruszył na dół.

Ja natomiast chwyciłam waciki i wodę utlenioną.

Najpierw przemyłam Tomowi skaleczony łuk brwiowy i wargę, a na końcu policzek. Pocałowałam go w każde zranione miejsce, a on potulnie poddawał się moim zabiegom.

Wrócił Bill z lodem. Wzięłam parę kostek, zawinęłam w ręcznik i przyłożyłam Tomowi do oka. Rozluźnił się trochę, najwyraźniej przestało go tak mocno boleć.

-Ślicznie wyglądasz, kiedy się martwisz - powiedział słodko

-Tom, nie próbuj...

-Czego? - spytał z miną niewiniątka

-Udobruchać mnie takimi tekstami. Kogo pobiłeś? - spytałam, a on spojrzał w sufit. Westchnęłam i wróciłam do opatrywania go.

Wytarłam skaleczenie na brzuchu i przyłożyłam na chwilę lód do piersi i brzucha Toma. Potem delikatnie odwinęłam ręcznik z nogi starszego Kaulitza. Zamoczyłam szmatkę w wodzie i zaczęłam delikatnie przemywać ranę. Tom jęknął z bólu. Wyjęłam jeszcze z apteczki opatrunek z gazy i bandaż, i zawinęłam chłopakowi nogę. 

Dałam mu do ręki dwie kostki lodu, co przyniosło mu ulgę.

Stanęłam przed nim w rozkroku, z rękami na biodrach i spojrzałam na niego groźnie.

-Tom, kogo pobiłeś? - spytałam tonem nieznoszącym sprzeciwu**

-Klausa.. - przyznał się niechętnie, a ja spojrzałam na niego szeroko otwartymi oczami. Na dźwięk tego imienia wszystko powróciło, wszystko, o czym próbowałam zapomnieć.

Zaszkliły mi się oczy.

-Skarbie, nie płacz! - zaczął Tom i wyciągnął do mnie rękę. -Skopałem mu dupę za to, co ci zrobił i uwierz mi, że długo się po tym nie pozbiera. Chciałem, żeby poczuł twoje cierpienie na własnej skórze. Skarbie, nie płacz, proszę!- mówił Tom, a mi łzy spływały po twarzy.

Rzuciłam mu się w ramiona i rozpłakałam się.

-Ty idioto, ty skończony idioto! - krzyczałam zapłakana - A jakby cię zabił albo zrobił coś złego? Jesteś skończonym debilem! - płakałam w jego ramionach

-Hej, przecież żyję - uśmiechnął się do mnie Tom i pogłaskał mnie po głowie - On jest w gorszym stanie, mówię ci. A mi nic nie jest...No prawie nic. - przytulił mnie mocno.

Po długiej chwili pociągnęłam nosem i wstałam. Chwyciłam Toma za rękę i podprowadziłam powoli do łóżka. Położył się ostrożnie, a ja pocałowałam go w policzek. 

Wygładziła mu się twarz, zasypiał...

-Ola... przepraszam - mamrotał jeszcze - Nie chciałem.. żebyś... płakała... ale należało mu... się... - zamknął oczy i zasnął.

Wstałam z kolan, odwróciłam się, rzuciłam Billowi w ramiona i rozpłakałam po raz kolejny.

Czarny mocno mnie przytulił i zaprowadził na kanapę w drugim końcu pokoju, gdzie razem usiedliśmy. Łzy sączyły się z moich oczu na jego koszulkę.

-Ola, nie płacz.. - szepnął Bill - Czemu płaczesz? Przecież się wyliże...

-Wiesz, że nie chodzi o to. Przecież.... on mógł go zabić... Wiem do czego Klaus jest zdolny. - dodałam ponuro

-Wiem, ale Tomowi nic nie jest.... Przynajmniej nic poważnego.

-Wiesz, że mogą go oskarżyć o pobicie? Jeśli Klaus... 

-Przecież mają jego zdjęcie, jest poszukiwany - przerwał mi Bill - Nikt mu nie uwierzy.

-Mam nadzieję..

-Prześpij się z tym... - Bill chciał wstać, ale powstrzymałam go

-Zostań... Boję się..

-Czego? - zdziwił się chłopak

-Że będę miała koszmary.. - dodałam szeptem, a Bill usiadł obok mnie.

-Zaśpiewać ci coś? Może szybciej zaśniesz? - spytał chłopak, a ja położyłam głowę na jego kolanach.

-Aha..

Bill zaczął cicho śpiewać In die Nacht.

In mir wird es langsam kalt
Wie lang könn’ wir beide hier noch sein 
Bleib hier, die Schatten woll’n mich hol’n
Doch wenn wir gehen, dann gehen wir nur zu zweit
Du bist alles, was ich bin
Und alles, was durch meine Ader fließt 
Immer werden wir uns tragen
Egal, wohin wir fahr’n
Egal, wie tief 

Jego głos uspokoił mnie, odprężył.

Już po chwili spałam.

____________________________________________________________

Dziękuję za uwagę :D

*TEN SOK TO Z DEDYKIEM DLA CIEBIE, PATRYCJA!!! "Złoty Potok" zawsze spoko :D

** nie jestem pewna czy to poprawne gramatycznie, proszę, powiedzcie czy tak czy nie, ok?

No i moje zwyczajowe ględzenie.

Witam was, ci którzy to jeszcze czytają!

Odcinek może taki niezbyt, ale w miarę :) Ciężko jest mi pisać po przerwie dłuższej niż tydzień.... 

Na to opowiadanie na razie nie mam pomysłów, ale próbuję, szukam itd, więc się nie martwcie :D

Dzisiaj na 9.50, dlatego odcineczek się pojawia :)
Radujcie się, bo teraz mam zapełnione dni, codziennie jakiś sprawdzian, kartkówka czy jakieś tam g****

No, dobra, spadam, bo ja taka jeszcze w piżamie, a za godzinę do szkoły!!

Pozdrawiam i zachęcam do wypowiadania się na temat odcinka (czyt. komentowania :D )

Wasza na zawsze!

Kochająca Toma ;*