Odcinek 18 (19.06.13)

Dla Madison, małej przyszłej już nie bladej psycholożki

Za wskazówki dotyczące życia Oli

I dla K. i M.

Za to, że nie wiedząc o tym,

czynią moje dni nieco lepsze a czasem nieco gorsze....

Odcinek 18

Tom wziął mnie delikatnie na ręce, na co jęknęłam z bólu. Wszystkie organy zapulsowały żywym bólem.  Podniósł się i jak najostrożniej posadził mnie na siedzeniu pasażera z przodu. Zamknęłam oczy i przytuliłam policzek do oparcia. Spojrzałam na Toma. Patrzył na mnie zmartwiony, zatroskany. Zdjął z siebie bluzę i narzucił ją na spoczywającą już na mnie bluzę i podkręcił ogrzewanie. Dreszcze jakie mnie przechodziły nieco zelżały, ale moje myśli sprawiały, że dalej się trzęsłam. Nie mogłam przestać myśleć o tym, co się stało. O... tym gwałcie. Muszę nazywać rzeczy po imieniu, zostałam zgwałcona. Nie wiedziałam czy kiedykolwiek się z tego otrząsnę. 

Ani się obejrzałam, a staliśmy pod domem. Tom wysiadł i podszedł do drzwi z mojej strony. Otworzył je i delikatnie wziął mnie na ręce. Nagle spojrzał na coś za mną, w dole, i zrobił wielkie oczy. Obejrzałam się i zobaczyłam, że siedzenie jest całe zakrwawione. Moją krwią.

Tom popatrzył mi w oczy i powiedział szeptem:

-Ola, jedziemy do szpitala. - załamał mu się głos

-Czemu? - spytałam nieco zduszonym przez tłumiony płacz głosem

-No bo.... popatrz - wskazał głową na siedzenie

-Widzę

-Ale...

-Tom... ale obiecaj ze nie przyślesz do mnie żadnego psychiatry albo psychologa, dobrze?

-Słowo, maleńka. - pocałował mnie w czoło i posadził z powrotem na siedzeniu, sam poleciał na chwilę do domu. Po minutce wyleciał z niego z Billem na karku. Zszokowanym Billem.

Wsiedli do auta, a Tom odpalił.

W końcu, w drodze do tego szpitala, ponownie uderzyło mnie to, co Klaus zrobił.

Zaczęłam drżeć. Trzęsła mi się warga, a obraz przed oczami zamazał się. 

Rozpłakałam się.

Łzy płynęły mi ciurkiem, cała drżałam i zagryzałam usta, byle nie zacząć szlochać na głos. 

-Ola, co jest? Nie płacz, Ola... - powiedział Bill zmartwiony

Nie wytrzymałam i rozszlochałam się na głos. 

-Mała, nie płacz, proszę... - usłyszałam głos Toma i podniosłam oczy. Patrzył na mnie zmartwiony i sięgał ręką aby mnie pogłaskać. 

-Zatrzymaj się na chwilę - wykrztusiłam z trudem

Samochód zatrzymał się przy chodniku, a ja przytuliłam się do Toma.

Głaskał mnie po głowie i szeptał do ucha "Spokojnie, damy sobie radę, wszystko będzie dobrze, zobaczysz...".

Czułam się coraz słabiej. Wraz z upływającą krwią, uciekała moja przytomność .

-Tom.. - wyszeptałam - Zaraz zemdleję...

-Ola, nie możesz zasnąć słyszysz?! Patrz na mnie! - podparł dłonią mój podbródek, patrzył mi w oczy i mówił dalej, ale nie mogłam na to nic poradzić.

Opadłam w nicość z jego słowami w uszach.

____________________________________________________________

Śniło mi się, że jestem z Tomem na łące. Była zielona, pełna kwiatów. Czułam zapach... chryzantem?

Tom chciał mnie pocałować, ale słodką chwilę przerwał wystrzał pistoletu. Tom upadł na ziemię, zalany krwią, z grymasem bólu na twarzy, a nad nim jak spod ziemi wyrósł Klaus.

-Mówiłem, że i tak będziesz moja. - powiedział i rzucił się na mnie z uśmiechem na twarzy.

____________________________________________________________

Przebudziłam się zdyszana, z dłońmi zaciśniętymi na kołdrze. Leżałam w nieznanym mi, ciemnym pokoju, rozświetlonym jedynie przytłumionym blaskiem lampki nocnej. Była noc, przez okno wpadał blask nielicznych świecących gwiazd. Padały na czyjąś twarz. 

Twarz, którą bardzo dobrze znałam.

- Ola? Skarbie, spokojnie, nic ci nie grozi. Jestem przy tobie. - powiedział Tom uspokajająco. Chciałam wyciągnąć rękę w jego stronę, ale przeszkodziła mi w tym kroplówka. 

-Tom.... jesteś... 

-Ano jestem - uśmiechnął się do mnie, po czym spoważniał - Jak się czujesz?

Hmmm... Tom, ciekawe pytanie... Jak ja się mogę czuć??

-Nie wiem. Nie czuję swojego ciała, wszystko jakby mi zdrętwiało. - przyznałam 

-Morfina - uśmiechnął się Tom

-Jak długo tu jestem? 

- Eeeeemm.. Chyba trzy dni, ale nie jestem pewny.

-Tak długo? Nie mów, że cały czas tu byłeś... - mówiłam beznamiętnym tonem, nieco tylko wysilałam się, dla niego. 

Dla Toma.

-No, a jak, miałem cię zostawić?

-No nie wiem..

-Nie mógłbym. A, właśnie, słuchaj... - zakłopotał się nieco.

-No?

-Bo jak ja ci nie powiem, to powiedzą ci lekarze...  W sprawie tego... gwałtu...

Nie zabezpieczył się.

-No i? - ożywiłam się, przerażona możliwymi konsekwencjami jego czynu

- Więc.... 

Hahahaha, przerwałam w najciekawszym momencie? No sorry was wszystkich, ale czasu nie mam...

Możliwe że dodam odcinek jutro, bo mam na 9.50, więc czasu duuuużo na napisanie jest :)

A na razie wklejam wam ten fragmencik, ok?

Wybaczcie, że tak krótko, jutro się dokończy odcinkiem 19 :)

Pozdrawiam

Wasza

Kochająca Toma :*

PS Wklejam wam moją tapetkę, ściągnięta z neta, ale jaram się :